لغتنامه دهخدا
حجارةالجو. [ ح ِ رَ تُل ْ ج َوو ] (ع اِ مرکب ) حجر بقرانی یا بقران و حجر سماوی . سنگها که از هوا بزمین افتد کوچک و بزرگ و آن توده های کانی است که از جوّ بر سطح زمین سقوط کند و چون در هوا باشد روشن و فروزان بود و آنها انقاض و شکسته های ستارگان باشند و چون بزمین نزدیک باشند زمی