بالا بلند کردنلغتنامه دهخدابالا بلند کردن . [ ب ُ ل َ ک َ دَ ] (مص مرکب ) قد کشیدن . قامت افروختن . قدآختن : بالا بلند کرد درخت بلند نازناگه به حسرت از نظر باغبان برفت .سعدی .
بالا بلندلغتنامه دهخدابالا بلند. [ ب ُ ل َ ] (ص مرکب ) آخته بالا. درازقامت . (آنندراج ). بلندقامت . درازقد. (ناظم الاطباء). کشیده قد. بلنداندام . طویل القامة. بلندبالا : در آخر یکی م
اشراففرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. بالای بلندی ایستادن و از بالا به زیر نگریستن؛ مسلط شدن بر چیزی از بالا.۲. دیده‌ور شدن؛ واقف شدن بر امری؛ دیده‌وری.۳. (اسم) [قدیمی] رتبه یا منصبی بوده از دورۀ
دیدبانفرهنگ فارسی عمید / قربانزادهنگاهبان، سرباز یا قراول که بالای بلندی بایستد و هرچه از دور ببیند خبر بدهد؛ دیده‌دار؛ دیده‌ور. دیده‌بان فلک: [قدیمی، مجاز] زحل.