بدنام

مترادف

۱. آلودهدامن، بیآبرو، رسوا، لجنمال، مفتضح، ننگین
۲. بدآوازه ≠ خوشنام

جست‌وجوی دقیق

بدنام

لغت‌نامه دهخدا

بدنام . [ ب َ ] (اِ) مرضی است که اسب و استر و خر را بهم رسد و آن را سراجه گویند. (برهان قاطع) (آنندراج ) (هفت قلزم ). آزاری در ستور. (ناظم الاطباء).

بدنام

بدنام . [ ب َ ] (ص مرکب ) شخص معروف ببدی . (آنندراج ). کسی که ببدی شهرت کند. رسوا. بی آبرو. (آنندراج ). صاحب سوء شهرت . مقابل خوش نام . (یادداشت مؤلف ). و رجوع به ترکیبات نام در حرف «ن » شود.- بدنام افتادن ؛ بدنام شدن . رسوا شدن

بدنام

دیکشنری فارسی به عربی

سيي السمعة , مکروه

بدنام

دیکشنری فارسی به انگلیسی

disreputable, infamous, notorious, trash

بدنام

فرهنگ فارسی معین

(بَ)(ص مر.) دارای شهرت بد، معروف به بدی .

جست‌وجوی هم‌آوا

بدنام رسوا

دیکشنری فارسی به عربی

سيي السمعة

بدنام کردن

دیکشنری فارسی به عربی

اطعن به , اعدام , عيب , موذي ، تشويه السمعة

بدنام (خودمانی)

دیکشنری فارسی به انگلیسی

scuzzy

بدنام سازی

دیکشنری فارسی به انگلیسی

defamation

بدنام کردن

دیکشنری فارسی به انگلیسی

bespatter, blot, defame, denigrate, discredit, disgrace

جست‌وجوی مشابه

بدنامی

فرهنگ فارسی عمید

رسوایی؛ بی‌آبرویی.

بدنامی

لغت‌نامه دهخدا

بدنامی . [ ب َ ] (حامص مرکب ) اشتهار ببدی و رسوایی و بی آبرویی . (ناظم الاطباء). سؤشهرت . شهرت زشت . رسوایی . ننگ . مقابل خوشنامی . (یادداشت مؤلف ) : بدلش اندر آمد از آن کار دردز بدنامی خویش ترسید مرد. فردوسی .بد