بشکزدهلغتنامه دهخدابشکزده . [ ب َ زَ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) شبنم زده . ارض مصقوعه . زمین بشکزده . (منتهی الارب ). و رجوع به بشک و پشک شود.
بشک زدنلغتنامه دهخدابشک زدن . [ ب َ زَ دَ ] (مص مرکب ) نازیدن و کرشمه کردن . (ناظم الاطباء) : کرشمه ای کن و بشکی بزن چه باشد اگر بگوشه ٔ لب همچو شکر فروخندی . نزاری قهستانی (از انجمن آرا و آنندراج ).یارکی نازککی پرنمکی بی شرمک سست