لغتنامه دهخدا
بنج ده . [ ب َ دِه ْ ] (اِخ ) پنج دیه نزدیک بهم از نواحی مروالرود از نواحی خراسان بود که در ابتدا مجزا بود و سپس بتدریج بر اثرعمران بهم متصل گردید و هر کدام بمنزله ٔ محله ای از آن باشد. یاقوت گوید: بسال 617 هَ . ق . پیش از تسلطتاتار بر خراسان