باصفافرهنگ فارسی عمید۱. دارای پاکیزگی و خرمی.۲. ویژگی باغ و بستان و جای خوشآبوهوا.۳. [مجاز] خوشخو؛ مهربان؛ پاکدل؛ خوشنیت.
باصفالغتنامه دهخداباصفا. [ ص َ ] (ص مرکب ) پاکیزه . (ناظم الاطباء). || جای پاکیزه .- آدم باصفا ؛ آنکه درونی پاک و ظاهر و باطن یکی و عقیده ٔ خالص دارد. با حقیقت . پاک ضمیر. پاکدل خوش نیت : و لیکن تو آن میشمر پارساکه باطن چو ظاهر ورا با
ابوشفاءلغتنامه دهخداابوشفاء. [ اَ ش ِ ] (ع اِ مرکب ) شکَر. (السامی فی الاسامی ). سُکَّر. (مهذّب الأسماء).