بو گرفتنلغتنامه دهخدابو گرفتن . [ گ ِ رِ ت َ ] (مص مرکب ) بو یافتن چیزی . کسب بو کردن . (فرهنگ فارسی معین ) : چو مشک از ناف عزلت بو گرفتم به تنهایی چو عنقا خو گرفتم . نظامی .|| گندی
بولغتنامه دهخدابو. [ ب َوو ] (ع اِ) پوست شتربچه که پر از کاه و مانند آن کرده بر آن شتران دوشند. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد): فلان اخدع من البو و انکد من اللو. (اقرب الموا
بولغتنامه دهخدابو. (اِ) بوی . رایحه . (برهان ) (آنندراج ) (از انجمن آرا) (از فرهنگ جهانگیری ) (از فرهنگ رشیدی ). رایحه و تأثیری که به واسطه ٔ تصاعد پاره ٔ اجسام در قوه ٔ شامه
جوی ًلغتنامه دهخداجوی ً. [ ج َ وَن ْ ] (ع مص )بو گرفتن : جَوِی َ السقاء؛ بو گرفت مَشک . (منتهی الارب ). || مکروه داشتن . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || موافق نبودن . (اقرب الم
خنوزلغتنامه دهخداخنوز. [ خ ُ ] (ع مص ) بو گرفتن گوشت . متعفن شدن . خنز. (از منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
بوفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. = بوییدن۲. (اسم) آنچه به‌وسیلۀ بینی و قوۀ شامه احساس می‌شود؛ رایحه.۳. (اسم) [مجاز] اثر.۴. (اسم) [قدیمی، مجاز] امید. بو برداشتن: (مصدر لازم) [قدیمی] بو گرفتن؛
دفرلغتنامه دهخدادفر. [ دَ ف َ ] (ع مص ) بدبو شدن طعام . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). تیز بوی و تیزگند شدن . (المصادر زوزنی ). بو گرفتن . بدبو و عفن و متعفن و گنده شدن .