معنی بچه خور | واژه یاب

بچه خوره . [ ب َ چ َ / چ ِ / ب َچ ْ چ َ / چ ِ خوَ / خ ُ رَ / رِ ] (نف مرکب ) جفت جنین . (یادداشت مؤلف ). || حیوان موهوم که بچه خورد.آل . (یادداشت مؤلف ). سبعی

موره او

گویش مازنی

آب گندواش که جهت رفع درد گوش و شکم درد به بچه خورانند

عذلوج

لغت‌نامه دهخدا

عذلوج . [ ع ُ ] (ع ص ) بچه ٔ خورش وپرورش نیکو یافته . (منتهی الارب ) (آنندراج ). بچه که غذایش نیکو باشد. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب ).

بچه

لغت‌نامه دهخدا

بچه . [ ب َ چ َ / چ ِ / ب َچ ْ چ َ / چ ِ ] (اِ) کودک . طفل . ولید. زاک . صبی . طفل و بچه ٔ آدمی و حیوان . (از آنندراج ). ولد. فرزند. (فرهنگ شعوری ). ولیده . کود

ساقی

لغت‌نامه دهخدا

ساقی . (ع ص ، اِ) آب ده . (مهذب الاسماء) (دهار). آب دهنده . ج ، سُقات . (منتهی الارب ). آنکه سیراب کند. آنکه تشنگی فرونشاند. آبدار : و سیدالشهداء حمزه و ساقی حج