لغتنامه دهخدا
خدیجه . [ خ َ ج َ ] (اِخ ) بنت مأمون عباسی از فصحای شاعران بود. وقتی جاریه ای مغنیه مسماة به شاریة ابیات ذیل که از نتایج افکار مشارالیهاست در مجلس متوکل عباسی خواند:باﷲ قولوالی لمن ذا الرشاالمثقل الردف الهضیم الحشااظرف ما کان اذا ماصحاو املح الناس اذا ما انتش