لغتنامه دهخدا
تأبین . [ ت َءْ ] (ع مص ) عیب کردن کسی را در روی او. (از منتهی الارب ) (از آنندراج ) (ناظم الاطباء). || رگ زدن تا خون ازآن گرفته بریان کرده خورده شود. || بر مرده محاسن او شمرده گریستن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). پس از مرگ کسی بر وی ثنا گفتن و از این معنی است