جلیبیبلغتنامه دهخداجلیبیب . [ ج ُ ل َ ] (اِخ ) از صحابیان است . (منتهی الارب ). و در عبارت بعض دیگر وی از انصار است . ابن حجر در الاصابة و ابن فهد در المعجم و ابن عبدالبر در استیعاب از وی یاد کنند. (تاج العروس ).
جلبیبلغتنامه دهخداجلبیب . [ ج ِ ] (از ع ، اِ) مماله ٔ جلباب : شب عشاق لیلةالقدر است چون برون آوری سر از جلبیب . رودکی .رجوع به جلباب شود.
جلابیبلغتنامه دهخداجلابیب . [ ج َ ] (ع اِ)ج ِ جلباب . (از اقرب الموارد) (منتهی الارب ). بمعنی پیراهن و چادر زنان . (آنندراج ). رجوع به جلباب شود.
جلبوبلغتنامه دهخداجلبوب . [ ج َ ] (اِ) گیاهی باشد که بر درخت پیچد و بعربی عشقه خوانند و حبل المساکین هم گویند. (برهان ).