لغتنامه دهخدا
دبیلة. [دُ ب َ ل َ ] (ع اِ) سختی . یقال : دبلته الدبیله ؛ ای اصابته الداهیه . || ریش غربیلک . (منتهی الارب ). غلوله که بسبب علتی دیگر در بدن آدمی بهمرسد. قرحه ٔ بزرگ را گویند که او را غور بزرگ باشد و ریم کندبسیار. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ). دُبَل . غربیلک . (منتهی الارب ). کفگیرک