لغتنامه دهخدا
محراک . [ م ِ ] (ع اِ) چوب آتش کاو. (منتهی الارب ). محراث . محرث . (منتهی الارب ). چوبی که بدان آتش بهم زنند. (یادداشت مرحوم دهخدا). || دویت شوره . دوات شور. آب دوات کن . دویت آشور. (یادداشت مرحوم دهخدا). || (ص ) بسیار حرکت دهنده . (غیاث ) (آنندراج ). || یکی از نامهای اسرافیل