لغتنامه دهخدا
ربیعةبن یحیی . [ رَ ع َ ت ِ ن ِ ی َح ْ یا ] (اِخ ) ابن معاویة، معروف به اعشی تَغْلِب از بنی تغلب . شاعری بود که در دوران خلافت امویان شهرت یافت . زادگاه ربیعة در اطراف موصل بود، به شام مسافرت کرد و در آنجا به ولیدبن عبدالملک پیوست و به مدح وی پرداخت . یاقوت گفته است : ربیعة م