لغتنامه دهخدا
رضفة. [ رَ ض َ ف َ ] (ع اِ) داغی که به سنگ تفسان کرده باشند. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). داغی که به سنگ تافته کنند. ج ، رَضَف ، رَضَفات . (از اقرب الموارد). || یکی رَضْف ، بمعنی سنگهای تفسیده که شیر را به وی در جوش آرند. و فی المثل : خذ من الرضفه ما علیها. (از م