زعبجلغتنامه دهخدازعبج . [ زَ ب َ / زِب ِ ] (ع ص ، اِ) ابر سپید. || ابر تنک سبک . || نیکو از هر چیزی . || زیتون . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). میوه ٔ درخت زیتون وحشی . (از دزی ج 1 ص <span class="
ابرلغتنامه دهخداابر.[ اَ ] (اِ) مه دروا در جو که بیشتر به باران بدل شود. سحاب . سحابه . میغ. غیم . غمام . غمامه . عنان . (دهار). بارقه . مزن . غین . توان . عارض . اسهم : درخش ار نخندد بگاه بهارهمانا نگرید چنین ابر زار. ابوشکور.پوپ