شعرخوانیلغتنامه دهخداشعرخوانی . [ ش ِ خوا / خا ] (حامص مرکب ) شعر خواندن و بیان کردن شعر. (ناظم الاطباء) : علی بِن ْ براهیم از شهر موصل بیامد به بغداد در شعرخوانی .منوچهری .
شعرخوانلغتنامه دهخداشعرخوان . [ ش ِ خوا / خا ] (نف مرکب ) خواننده ٔ شعر. انشادکننده ٔ شعر. که شعر بخواند. (از یادداشت مؤلف ) : بلبل چو سبزه دید همه گشته مشکبوی گاهی سرودگوی شد و گاه شعرخوان . خاقانی .<br
سحرخوانلغتنامه دهخداسحرخوان . [ س َ ح َ خوا / خا ] (نف مرکب ) خواننده ٔ سحر. بانگ کننده به وقت سحر. مجازاً، مؤذن .- مرغ سحرخوان ؛ بلبل . هزار.- || خروس : تا مگر یک نفسم بوی تو آرد دم صبح همه شب من
مناجات کردنفرهنگ مترادف و متضاد۱. رازونیاز کردن، نجوا کردن، دعا خواندن، نیایش کردن ۲. سحرخوانی کردن، مناجاتخوانی کردن، مناجاتگری کردن