سپاهانلغتنامه دهخداسپاهان .[ س ِ ] (اِخ ) صفاهان . اصفهان . اصفاهان : کنون سوی راه سپاهان شویدوزین لشکر خویش پنهان شوید. فردوسی .سالار سپاهان چو ملک شد به سپاهان برشد بهوا همچو یکی مرغ هوایی . منوچهری .<
سپاهانفرهنگ فارسی عمیدآوازی در دستگاه همایون؛ اصفهان: ◻︎ نه چنان راست نهادی تو سپاهان و عراق / که کس از راهزنان ناله کند جز طنبور (سلمان ساوجی: لغتنامه: سپاهان).
سپاهانیلغتنامه دهخداسپاهانی . [ س ِ ] (ص نسبی ) منسوب بسپاهان . منسوب به اصفهان . رجوع به اصفهانی شود. || (اِ) پرده ای از موسیقی . رجوع به آهنگ شود.
سنگ سپاهانفرهنگ فارسی معین(سَ گِ س )(اِمر.) سنگ سرمه ، که سُرمة سپاهان معروف بوده و برای درمان و شفای چشم از آن استفاده می کردند.
سپاآنلغتنامه دهخداسپاآن . [ س ِ ] (اِخ ) صورتی از سپاهان . صفاهان . رجوع به صفاهان و سپاهان و اصفهان شود.
سپاهانیلغتنامه دهخداسپاهانی . [ س ِ ] (ص نسبی ) منسوب بسپاهان . منسوب به اصفهان . رجوع به اصفهانی شود. || (اِ) پرده ای از موسیقی . رجوع به آهنگ شود.
اسپاهانلغتنامه دهخدااسپاهان . [ اِ ] (اِخ ) اصفهان . اسپهان .سپاهان . صفاهان . اصفاهان . مؤلف فرهنگ رشیدی گوید: و از اسپاه مأخوذ است اسپاهان ، چه آن شهر همیشه موضع اقامت سپاه ایران بوده و در آن سگ نیز بسیار می بودچنانچه مؤلف تاریخ اصفهان علی بن حمزه گفته و الف ونون برای نسبت است . رجوع به اسپ
سنگ سپاهانفرهنگ فارسی معین(سَ گِ س )(اِمر.) سنگ سرمه ، که سُرمة سپاهان معروف بوده و برای درمان و شفای چشم از آن استفاده می کردند.