سپهرشناسلغتنامه دهخداسپهرشناس . [ س ِ پ ِ ش ِ ] (نف مرکب ) کنایه از منجم و کاهن . (آنندراج ) : شنیده ام من بسیار کس شنیدستندهم از سپهرشناس و هم از ستاره شمر.که گر کسی بفلک برشود ز روی زمین ستارگان همه او را شوند فرمان بر.میرمعزی (از آن
شعرشناسلغتنامه دهخداشعرشناس . [ ش ِ ش ِ ] (نف مرکب ) سخن سنج . سخن شناس . (یادداشت مؤلف ). آشنا به فنون و رموز شعر و ادب : امیر شعرشناس بود. (چهارمقاله ٔ عروضی چ معین ص 63).شاه فرهنگ دان شعرشناس پیش از آن داستان که بود قیاس .
شعرشناسیلغتنامه دهخداشعرشناسی . [ ش ِ ش ِ ] (حامص مرکب ) عمل و صفت شعرشناس . (یادداشت مؤلف ). رجوع به شعرشناس شود.
سپهر شناسفرهنگ فارسی عمیدمنجم؛ ستارهشناس؛ کاهن: ◻︎ شنیدهام من و بسیارکس شنیدستند / هم از سپهرشناس و هم از ستارهشمر (امیرمعزی: ۲۵۷).