شام غریبانلغتنامه دهخداشام غریبان . [ م ِ غ َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) شب ِ مردم غریب و از یار و دیار دورافتاده . شام مسافران که وحشتناک می باشدبخصوص در مفلسی . (بهار عجم ) (آنندراج
شأملغتنامه دهخداشأم . [ ش َءْ م ْ ] (ع مص ) بدفالی آوردن کسی بر قوم خود و با «علی » نیز متعدی شود چون ؛ شأم علی قومه و شئم علیهم (مجهول )؛ بدفال گردید بر قوم خود و بدفال گردی
شأملغتنامه دهخداشأم . [ ش َءْم ْ ] (اِخ ) نام کشوری است . (از صحاح اللغة). ملک شام و آن شهری است که در سمت چپ قبله قرار گرفته است . (از اقرب الموارد). رجوع به شام شود.
غریبانهفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. درخور غریب: ◻︎ نماز شام غریبان چو گریه آغازم / به مویه‌های غریبانه قصه پردازم (حافظ: ۶۶۶).۲. (قید) به روش غریبان؛ مانند غریبان.
شامفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. اول شب؛ آغاز شب؛ سر شب که تازه هوا تاریک شده.۲. غذایی که شب می‌خورند. شام غریبان: غروب روز عاشورا برای اهل بیت سیدالشهدا زیرا در آن روز حضرت امام‌حسین و یار
غریبانهلغتنامه دهخداغریبانه . [ غ َ ن َ / ن ِ] (ص نسبی ) درخور غریب . منسوب به غریب : نماز شام غریبان چو گریه آغازم به مویه های غریبانه قصه پردازم . حافظ.|| هر چیزسزاوار به گدائی و
شاملغتنامه دهخداشام . (اِ) شبانگاه . بتازیش مغرب خوانند. (شرفنامه ٔ منیری ). آخر روز. (بهار عجم ). اول شب که تاریک است . (فرهنگ نظام ). شبانگاه یعنی وقت مغرب . (مؤید الفضلاء).
