شفاعتگریلغتنامه دهخداشفاعتگری . [ ش َ ع َ گ َ ] (حامص مرکب ) درخواستگری .میانجی گری . خواهشگری . (یادداشت مؤلف ) : گردن و گوشی ز خصومت بری چشم وسرینی به شفاعت گری . نظامی .قدرتی هجر تو در کشتن من برد بکارکه شفاعتگری اندازه ٔ تقدیر
شفاعتگرلغتنامه دهخداشفاعتگر. [ش َ ع َ گ َ ] (ص مرکب ) کسی که گناهکار را بیامرزاند. (آنندراج ). خواهشگر. میانجی . درخواهنده : بعد از آن در زیر دار آور مراتا بخواهد یک شفاعتگر مرا. مولوی .پیمبر کسی را شفاعتگر است که در جاده ٔ شرع پی