لغتنامه دهخدا
شکرآویز. [ ش َ ک َ ] (اِ مرکب ) گوشه و سر دستار که از پشت سربه میان دو کتف می آویخته اند. (فرهنگ فارسی معین ). ظاهراً شمله و علاقه و دستار و آویزیست از عمامه که درپشت سر آویخته شود به رسم خراسانیان قدیم و بعضی سلاطین صفویه و هندوان کنونی ، و این علامت بزرگی ِ دارنده است ، چنا