صَاحِبَيِفرهنگ واژگان قرآندوهمنشین من-دو يارمن-دو رفيق من-دو مصاحب من-دوهمراه من (چون مضاف واقع شده نون آن حذف گرديده)
صاحبیفرهنگ فارسی عمید۱. (زیستشناسی) نوعی انگور با دانههای درشت و سرخرنگ.۲. (اسم) [قدیمی] نوعی جامۀ ابریشمی راهراه.
صاحبیلغتنامه دهخداصاحبی . [ ح ِ ] (اِخ ) دهی از دهستان میان دورود بخش مرکزی شهرستان ساری ، 20000گزی شمال خاوری ساری . دشت معتدل ، مرطوب ، مالاریائی . سکنه ٔ آن 400 تن شیعه ، زبان آنها مازندرانی و فارسی . آب آن از رودخانه ٔ تجن
صاحبیلغتنامه دهخداصاحبی . [ ح ِ ] (ص نسبی ، اِ) منسوب به صاحب . || قسمی انگور درشت و پوست نازک و قرمزرنگ : بنده پرور هیچ بیگم نیست چون بنت العنب صاحبی زینگونه گر انگور را خوانم رواست . میرزا عبدالغنی قبول .در صاحبیش لطافت جان قن
صاحبیلغتنامه دهخداصاحبی . [ ح ِ ] (ص نسبی ، اِ) منسوب به صاحب . || قسمی انگور درشت و پوست نازک و قرمزرنگ : بنده پرور هیچ بیگم نیست چون بنت العنب صاحبی زینگونه گر انگور را خوانم رواست . میرزا عبدالغنی قبول .در صاحبیش لطافت جان قن
گله صاحبیلغتنامه دهخداگله صاحبی . [ گ َ ل َ / ل ِ / گ َل ْ ل َ / ل ِ ح ِ ] (حامص مرکب ) صاحب گله بودن . مالک گله بودن : اوفتادم بن بیابانی از گله صاحبی به چوپانی .<
صاحبی ویشکلالغتنامه دهخداصاحبی ویشکلا. [ ح ِ ] (اِخ ) موضعی است در اندرود فرح آباد (مازندران ). (سفرنامه ٔ مازندران رابینو ص 120).