ضفادیلغتنامه دهخداضفادی . [ ض َ ] (ع اِ) ج ِ ضِفْدِع ، ضَفْدَع ، ضُفْدَع ، ضِفْدَع . (منتهی الارب ).
ضفادعلغتنامه دهخداضفادع . [ ض َ دِ ] (ع اِ) ج ِ ضفدع [ ض ِ دِ / ض َ دَ / ض ُ دَ / ض ِ دَ ]: نقّت ضفادع بطنه ؛ گرسنه گردید. (منتهی الارب ).
ضفادعیلغتنامه دهخداضفادعی . [ ض َ دِ ] (ص نسبی ) منسوب است به محله ٔ درب الضفادع بغداد. و منها ابوبکر محمدبن موسی بن سهل العطاء الضفادعی البربهاری . کان ثقةً صدوقاً. سمع الحسن بن عرفة و اسحاق بن البهلول الانباری . روی عنه ابوالحسن الدارقطنی و ابوالحسن الجراحی القاضی و غیرهما قال ابوالحسین عبدال
ضفدعلغتنامه دهخداضفدع . [ ض ِ دِ / ض َ دَ / ض ُ دَ / ض ِ دَ ] (ع اِ) غوک . (منتهی الارب ) (منتخب اللغات ) (دهار). چغز. (منتخب اللغات ). کزو. (مهذب الاسماء). بَزغ . (السامی فی الاسامی ) (مهذب
یلغتنامه دهخدای . (حرف ) نشانه ٔ حرف سی و دوم یعنی آخرین حرف از الفبای فارسی و حرف بیست و هشتم از الفبای عربی و حرف دهم از الفبای ابجدی است . در حساب جُمَّل آن را دَه گیرند. نام آن «یا»، «یاء»، «ی » و «یی » است و در خط به صورتهای زیر نوشته و با اصطلاحات «ی تنها» چنانکه «ی » در «خدای » و «ی