لغتنامه دهخدا
طمین . [ طِم ْ می ] (اِخ ) شهری است به روم . (منتهی الارب ) (منتخب اللغات ). جائیست ببلاد روم و آن بنام بانی آنجا طمین بن الروم بن الیفزبن بن سام بن نوح موسوم گشته است . ابوتمام ذکر آن در شعر خویش آرد در قصیدتی بمدح خالدبن یزیدبن مزید : و لما رأی