فژگندهلغتنامه دهخدافژگنده . [ ف َ گ َ دَ / دِ ] (ص مرکب ) فژغنده . پلید. چرکن . چرک آلود. (برهان ). رجوع به فژ، فژه ،فژاکن ، فژاگن ، فژاگین ، فژغنده ، فژگند و فژگن شود.
فگندهلغتنامه دهخدافگنده . [ ف َ / ف ِ گ َ دَ / دِ ] (ن مف ) افگنده . افکنده . (فرهنگ فارسی معین ) : سوار و پیاده ده ودوهزارفگنده پدید آمد اندر شمار. فردوسی .ترکیب ه
فگنده سرلغتنامه دهخدافگنده سر. [ ف َ / ف ِ گ َ دَ / دِ س َ ] (ص مرکب ) فکنده سر.کنایه از مراقبه کردن باشد. (از برهان ). بدین ترکیب صفت است و معنی مصدری برای آن درست نیست . در حال مراقبه . || کنایه از خجل و منفعل و شرمنده نیز هست