لاشخوارلغتنامه دهخدالاشخوار. [ خوا / خا ] (اِ مرکب ) لاشخور. کرکس . مرغ مردارخوار. نسر. (منتهی الأرب ).
لاشخوارفرهنگ فارسی معین(شْ خا) 1 - (اِ.) جانوری که از اجساد حیوانات تغذیه می کند. 2 - آن که از راه های نامشروع زندگی کند.
لاشخورفرهنگ فارسی عمید۱. (زیستشناسی) کرکس.۲. (صفت) جانوری که لاشۀ جانوران دیگر را بخورد.۳. (صفت) [مجاز] کسی که مالوثروت دیگری را به زور تصاحب کند.
لاشخورگویش اصفهانی تکیه ای: lâšxor طاری: lâšxor طامه ای: siyâtâs طرقی: lâšxor کشه ای: lâšxor نطنزی: mardaxor
ام ثمرهلغتنامه دهخداام ثمره . [ اُم ْ م ِ ث َ م َ رَ ] (ع اِ مرکب ) باشق مرغ شکاری لاشخوار. (از دزی ج 1). و رجوع به باشه و باشق شود.
زردائللغتنامه دهخدازردائل . [ زَ اَ ءِ ] (اِ) در لهجه ٔ طبری ، مرغ انجیرخوار : کرگس آمد لاشخوار و، شونه قت بین ، هدهد است زنجیلک دمسیجه و زردائل انجیرخوار.(نصاب طبری ).
لش خورلغتنامه دهخدالش خور. [ ل َ خوَرْ / خُرْ ] (نف مرکب ) آنکه جیفه خورد. || (اِ مرکب ) دال . لش خوار. لاشخوار. مرغ مردارخوار. کرکس . رجوع به دال و کرکس شود.