لغتنامه دهخدا
کمالیت . [ ک َ لی ی َ ] (از ع ، مص جعلی ، اِمص ) کمال با آنکه خود مصدر است و احتیاجی به «یت » مصدری ندارد ولی در فارسی استعمال شده . (فرهنگ فارسی معین ) : اگر مانند رخسارت گلی در بوستانستی زمین را از کمالیت شرف بر آسمانستی . <p class="autho