مربغةلغتنامه دهخدامربغة. [ م ُ ب َ غ َ / م ُ ب ِ غ َ ] (ع ص ) ناقه ٔ سیراب شده . ناقه ای که برای آشامیدن آزادش گذاشته اند تا هر قدر که می خواهد بیاشامد و فربه شود. (از متن اللغة). رجوع به مربغ و ارباغ شود.
مربغلغتنامه دهخدامربغ. [ م ُ ب ِ ](ع ص ) کسی که گذارد شتران را تا به وقت یا بی وقت آب خورند. (آنندراج ). آن که شتران را رها می کند که به میل و خواهش خود آب خورند. (ناظم الاطباء). نعت فاعلی است از ارباغ . رجوع به ارباغ و ارباع و مربغة شود.