لغتنامه دهخدا
مجذی . [ م ُ ] (ع ص )شتربچه ای که کوهان او پیه ناک گردد. (آنندراج ) (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || بر جای ایستاده شونده . (آنندراج ) (از منتهی الارب ). ثابت و بر جای ایستاده . مجذیة. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || آن که سنگ را ایستاده کرده پیش
