خطای سرور
متأسفانه سرور با خطا مواجه شد. مشکل را بررسی می‌کنیم و به زودی حل خواهیم کرد.
هزل پیدا نشد!
- از درستی املای واژهٔ نوشته‌شده مطمئن شوید.
- شکل سادهٔ لغت را بدون نوشتن وندها و ضمایر متصل بنویسید.
- این جست‌وجو را در فرهنگ‌های دیگر انجام دهید.
-
جست‌وجوی دقیق
-
هزل
لغت‌نامه دهخدا
هزل . [ هََ ] (ع مص ) لاغر گردانیدن کسی را. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || لاغر گردیدن مرد. || مردن شتران کسی پس از درویش شدن وی . || (اِ) بیهودگی . خلاف جد. (منتهی الارب ). لاغ . سخن بیهوده . (یادداشت به خط مؤلف ). آن است که از لفظ معنای آن اراد...
-
هزل
لغت‌نامه دهخدا
هزل . [ هََ زَ ] (ع اِمص ) بیهودگی . || (مص ) بازی کردن . (منتهی الارب ).
-
هزل
لغت‌نامه دهخدا
هزل . [ هََ زِ ] (ع ص ) نیک بیهوده کار. (منتهی الارب ).
-
هزل
لغت‌نامه دهخدا
هزل . [ هَُ ](ع مص ) لاغر گردیدن . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد).
-
واژه‌های مشابه
-
هزل بستی
لغت‌نامه دهخدا
هزل بستی . [ هََ زِ ل ِ ب ُ ] (اِخ ) شاعری از مردم شهر بُست . قطعه ٔ ذیل در ترجمان البلاغه ٔ رادویانی از او آمده است که درباره ٔ تولد و مرگ دختر اوست :چو دختر بیامد من اندر هزیمت گه آمل گزیدم ، گه از شرم ، ساری برفت آخر آن مصلحت بر طریقی که رست او ز ...
-
هزل گو
لغت‌نامه دهخدا
هزل گو. [ هََ ] (نف مرکب ) بیهوده گو و یاوه درای . (آنندراج ). رجوع به هزل شود.
-
هزل گوی
لغت‌نامه دهخدا
هزل گوی . [ هََ ] (نف مرکب ) هزل گو. رجوع به هزل گو شود.
-
هزل مانند
لغت‌نامه دهخدا
هزل مانند. [ هََ ن َن ْ] (ص مرکب ) هر سخن شوخی آمیز و بیهوده : جداو هزل مانند و موعظت او حکمت پیوند. (سندبادنامه ).
-
جد و هزل
لغت‌نامه دهخدا
جد و هزل . [ ج ِدْ دُ هََ ](ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) حقیقت و مجاز. (از بیهقی ).
-
واژه‌های هم‌آوا
-
حضل
لغت‌نامه دهخدا
حضل . [ ح َ ] (ع مص ) تباه شدن : حضل نخله ؛ تباه شدن بن شاخهای آن . حضلة. (آنندراج ) (منتهی الارب ).
-
حظل
لغت‌نامه دهخدا
حظل . [ ح َ ] (ع مص ) واداشتن از تصرف . (تاج المصادر بیهقی ) (مهذب الاسماء). بازداشتن از تصرف . حجر. منع از تصرف . || بازداشتن از حرکت . بازداشتن از رفتن . حظلان . (منتهی الارب ).
-
حظل
لغت‌نامه دهخدا
حظل . [ ح َ ظَ ] (ع مص ) حظل بعیر؛ بسیار خوردن شتر حنظل را. || حظل نخلة؛ تباه شدن بن شاخه های نخل . || حظل شاة؛ لنگ شدن ومتغیراللون گشتن او از آماس پستان . (منتهی الارب ).
-
حظل
لغت‌نامه دهخدا
حظل . [ ح َ ظِ ] (ع ص ) حظال . حظول . مقتر. آنکه بر اهل و عیال بنفقه شمار کند. آنکه بر نفقه خواران خود تنگ گیرد. مرد سخت گیرنده با اهل خود. (منتهی الارب ). || اشتر که بسیار حنظل خورد. آن اشتر که حنظل خورد. (مهذب الاسماء). ج ، حَظالی ̍. || مرد غیور.