پوست کنلغتنامه دهخداپوست کن .[ ک َ ] (نف مرکب ) سلاخ . کسی که در کشتارگاه از حیوان پوست کند. آنکه چرم از تن حیوانات کشته باز کند. || (ن مف مرکب ) دانه ٔ مغز از قشر جدا کرده .
پوستکَن دستیbarking iron, bark spudواژههای مصوب فرهنگستاننوعی پوستکَن به شکل ابزاری دستی با تیغهای باریک و تیز و هلالی، برای کندن پوست بینه
پوستکَن غلتکیbarking drum,drum debarker, drum barkerواژههای مصوب فرهنگستاننوعی پوستکَن به شکل غلتکی بزرگ که در هنگام چرخش، بینهها درون آن میغلتند و براثر اصطکاک پوست آنها کنده میشود متـ . پوستکَن چرخان rotary barker