لغتنامه دهخدا
رقاق . [ رُ ] (ع اِ) زمین که آب آن فرورفته باشد. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). به معنی رَقاق (زمینی که ...). (از اقرب الموارد). || نان تنک . یقال : عبدی غلام یخبز الجردق و الرقاق ؛ یعنی گرده و نان تنک . ج ، رِقاق . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). نان تنک پهن . (از اقرب الموار