لغتنامه دهخدا
اعابل . [ اَ ب ِ ] (اِخ ) نام جایگاهی است در گفته ٔ شبیب بن یزیدبن نعمان بن بشیر انصاری :طربت و هاجتنی الحمول الظواعن ُو فی الظّعن تشویق لمن هو قاطن ُو ما شجن فی الظاعنین عشیةولکن هوی لی فی المقیمین شاجن بمخترق الارواح بین اعابل فصنع لهم بالرحلتین مساک