بروکاءلغتنامه دهخدابروکاء. [ ب َ ] (ع اِمص ) نشست بزانو. (منتهی الارب ). || ثبات در کارزار و کوشش . (منتهی الارب ). بَراکاء. و رجوع به براکاء شود.
ناحیة بروکاBroca's areaواژههای مصوب فرهنگستانناحیهای از بخش خلفی چینخوردگی تحتانی پیشانی، در نیمکرة چپ مغز، که با تولید و واپایش گفتار ارتباط دارد