آفاقلغتنامه دهخداآفاق . (ع اِ) ج ِ افق . کران ها. کرانه های آسمان . اطراف . اطراف هامون . نواحی . اقطار. || عالم . گیتی . جهان . جایها، و توسعاً زمانه . روزگار : در آفاق هرجا ز نزدیک و دورنبد کآن نه از فرّ اویافت نور. فردوسی .بجست
آفاقفرهنگ فارسی عمید۱. کرانههای آسمان.۲. کشورها.۳. جهان هستی؛ وجود.۴. [قدیمی] همۀ جهان؛ مردم جهان.۵. [قدیمی] کنارها؛ اطراف.
آفاقفرهنگ نامها(تلفظ: āfāq) (عربی) جمع افق ، عالم ، گیتی ، جهان ؛ کرانههای آسمان ، اطراف ؛ (به مجاز) عالم ظاهر، جهان ماده ؛ (در قدیم) (به مجاز) جهانیان ، همهی مردم جهان .
آفاقیلغتنامه دهخداآفاقی . (ص نسبی ) منسوب به آفاق .- سیر آفاقی ؛ در اصطلاح صوفیه و ارباب سلوک ، دیدن جهان . سیر در بیرون نفس . مقابل سیر انفسی وخارجی . متخذ از این آیت قرآن : سنریهم آیاتنا فی الاَّفاق و فی انفسهم حتی یتبین لهم انه الحق ّ. (<
اعفاقلغتنامه دهخدااعفاق . [ اِ ] (ع مص )بی حاجت اکثر آمدوشد نمودن . (منتهی الارب ) (آنندراج )(ناظم الاطباء) (از متن اللغة). در پی حاجتی بسیار آمدوشد نمودن : اعفق الرجل ؛ اکثر الذهاب و المجی ٔ فی حاجة . (از اقرب الموارد).
افائکلغتنامه دهخداافائک . [ اَ ءِ ] (ع اِ) ج ِ اَفیکَه ، بمعنی دروغ . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء)(از اقرب الموارد). دروغها. (یادداشت بخط مؤلف ).
افاقلغتنامه دهخداافاق . [ اَ ] (ع اِ) ج ِ اَفَق ، یعنی روی راه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). رجوع به افق و افق الطرایق شود.
افاقلغتنامه دهخداافاق . [ اَف ْ فا ] (ع ص ) کسی که در نواحی زمین برای کسب معیشت رود. (از ناظم الاطباء).
آفاقیلغتنامه دهخداآفاقی . (ص نسبی ) منسوب به آفاق .- سیر آفاقی ؛ در اصطلاح صوفیه و ارباب سلوک ، دیدن جهان . سیر در بیرون نفس . مقابل سیر انفسی وخارجی . متخذ از این آیت قرآن : سنریهم آیاتنا فی الاَّفاق و فی انفسهم حتی یتبین لهم انه الحق ّ. (<
فحل آفاقلغتنامه دهخدافحل آفاق . [ ف َ ل ِ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از دنیا و عالم سفلی است . (برهان : لغات متفرقه ).
فحلی آفاقلغتنامه دهخدافحلی آفاق . [ ف َ ی ِ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) فحل آفاق . رجوع به فحل آفاق شود.
شهرهفرهنگ فارسی عمیدمشهور؛ نامدار؛ نامور؛ معروف؛ مشهور به نیکی یا بدی.⟨ شهرۀ آفاق: [مجاز] مشهور و نامدار در همۀ عالم: ◻︎ بیریاضت نتوان شهرۀ آفاق شدن / مه چو لاغر شود انگشتنما میگردد (صائب: لغتنامه: شهره).⟨ شهرۀ عالم: = ⟨ شهرۀ آفاق
آفاقیلغتنامه دهخداآفاقی . (ص نسبی ) منسوب به آفاق .- سیر آفاقی ؛ در اصطلاح صوفیه و ارباب سلوک ، دیدن جهان . سیر در بیرون نفس . مقابل سیر انفسی وخارجی . متخذ از این آیت قرآن : سنریهم آیاتنا فی الاَّفاق و فی انفسهم حتی یتبین لهم انه الحق ّ. (<
فحل آفاقلغتنامه دهخدافحل آفاق . [ ف َ ل ِ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از دنیا و عالم سفلی است . (برهان : لغات متفرقه ).
فحلی آفاقلغتنامه دهخدافحلی آفاق . [ ف َ ی ِ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) فحل آفاق . رجوع به فحل آفاق شود.
شهره ٔ آفاقلغتنامه دهخداشهره ٔ آفاق . [ ش ُ رَ ی ِ ] (اِخ ) نام شاعری باستانی و از شعر او در لغت نامه ٔ اسدی شاهد آمده است و از این قرار از شاعران قرن چهارم یا اوایل قرن پنجم هجری است . او راست :ز همه خوبان سوی تو بدان یازم که همه خوبی سوی تو شده یازان . #تا ز ه
مهرآفاقفرهنگ نامها(تلفظ: mehr āfāq) (مهر = مهربانی و محبت + آفاق = گیتی ، جهان ، زمانه ، روزگار) (به مجاز) مهربان و با محبت