آکللغتنامه دهخداآکل . [ ک ِ ] (ع ص ، اِ) خورنده . ج ، آکلین : زآنکه تو هم لقمه ای هم لقمه خوارآکل و مأکولی ای جان هوش دار. مولوی .- امثال : دنیا آکل و مأکول است .|| مَلِک
عاقل عاقللغتنامه دهخداعاقل عاقل . [ ق ِ ل ِ ق ِ ] (ص مرکب ) خردمند کامل عیار. تمام عاقل . عاقل که از قانون خرد بهیچوجه یکسو نشود : خاقانی از این راه دورنگی بکران باش یا عاقل عاقل زی یا غافل غافل .خاقانی .
حاقللغتنامه دهخداحاقل . [ ق ِ ] (اِخ ) یکی از قراء جبل لبنان است . حاقلانی بدانجا منسوب است . رجوع به حاقلانی شود.
حقللغتنامه دهخداحقل . [ ح َ ] (اِخ ) ابن مالک . ملقب به ذوقنات . یکی از ملوک حمیراست . (منتهی الارب ).
آکلهلغتنامه دهخداآکله . [ ک ِ ل َ ] (ع ص ، اِ) تأنیث آکِل . خورنده (زن ). || هر قرحه که گوشت را خورد. || خوره . خوره باد. (ربنجنی ). || قسمی ریش که بر اندام افتد و گوشت را خورد. و این غیر ارمنی دانه است . جذام . و قسمی از آن آکله ٔ دهان است که تنها در دهان پیدا شود.- امث
آکلةالاکبادلغتنامه دهخداآکلةالاکباد. [ ک ِ ل َ تُل ْ اَ ] (ع ص مرکب ) جگرخوار. جگرخواره . || (اِخ ) لقب هند، زن ابوسفیان ، مادر معاویه .
آکلةاللحملغتنامه دهخداآکلةاللحم . [ ک ِ ل َ تُل ْ ل َ ] (ع اِ مرکب ) کارد. || چوب دستی آهن دار. || آتش . || تازیانه .
آکل نفسهلغتنامه دهخداآکل نفسه . [ ک ِ ل ُ ن َ س ِه ْ ] (ع اِ مرکب ) فرفیون . فربیون . افربیون . انفسه . حافظالنحل . حافظالاطفال . تاکوب . لبن سوداء. || کافور. || نفت .
آکل المرارلغتنامه دهخداآکل المرار. [ ک ِ لُل ْ م ُ ] (اِخ ) لقب حارث بن عمروبن حجر الکندی ، هیجدهمین از ملوک مَعد، جدّ امروءالقیس شاعر معروف .
آکلهلغتنامه دهخداآکله . [ ک ِ ل َ ] (ع ص ، اِ) تأنیث آکِل . خورنده (زن ). || هر قرحه که گوشت را خورد. || خوره . خوره باد. (ربنجنی ). || قسمی ریش که بر اندام افتد و گوشت را خورد. و این غیر ارمنی دانه است . جذام . و قسمی از آن آکله ٔ دهان است که تنها در دهان پیدا شود.- امث
آکلةالاکبادلغتنامه دهخداآکلةالاکباد. [ ک ِ ل َ تُل ْ اَ ] (ع ص مرکب ) جگرخوار. جگرخواره . || (اِخ ) لقب هند، زن ابوسفیان ، مادر معاویه .
تآکللغتنامه دهخداتآکل . [ ت َ ک ُ ] (ع مص ) با هم خوردن . || کشتن دلیران بعضی مر بعض را. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
مآکللغتنامه دهخدامآکل . [ م َ ک ِ ] (ع اِ) ج ِ مَأکَل . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). ج ِ مأکل که مصدر میمی است به معنی خوردن و اطلاق این بر مأکول بطریق مجاز است از قبیل اطلاق مصدر بر مفعول چنانکه خلق به معنی مخلوق . (غیاث ). چیزهای خوردنی و خوردنیها. (ناظم الاطباء) :</sp
تآکلدیکشنری عربی به فارسیفرساييدن , خوردن , ساييدن , فاسدکردن , ساييده شدن , فرسايش , سايش , فساد تدريجي , تحليل , ساييدگي