حاکملغتنامه دهخداحاکم . [ ک ِ ] (اِخ ) علی بن احمدبن ابی الفضل زمیخی . رجوع به علی بن احمد زمیخی و تاریخ بیهق ص 249 شود.
حاکملغتنامه دهخداحاکم . [ ک ِ ] (اِخ ) محمد افندی (سید...). یکی از متأخرین شعرای عثمانی و او وقعه نویس بوده و در سنه ٔ 1184 هَ . ق . درگذشته است . (قاموس الاعلام ترکی ).
حاکملغتنامه دهخداحاکم . [ ک ِ ] (ع ص ، اِ) نعت فاعلی از حکم . داور. قاضی . دیّان . لزام . فتاح . (تفسیر ابوالفتوح رازی ). فیصل . راعی . (منتهی الارب ). لزم . حکم . (اصطلاح فقه ) آنکه اهلیت فتوی و قضاوت بین اشخاص دارد : وی چون حاکم است که در کارها رجوع به او کنند. (تاری
حاکملغتنامه دهخداحاکم . [ ک ِ ] (اِخ ) ابن دوست ، مکنی به ابوسعد. ابوجعفر بحاثی و ابوبکر صبغی از وی روایت کنند و او از ابوالفتح نیشابوری روایت دارد. رجوع به معجم الادباء ج 6 ص 326 و 410 و <sp
حاکملغتنامه دهخداحاکم . [ ک ِ ] (اِخ ) ابوالفتح نصربن علی بن احمد حاکمی طوسی . رجوع به حاکمی طوسی شود.
آکاملغتنامه دهخداآکام . (ع اِ) ج ِ اُکُم و اُکُم ج ِ اِکام و اِکام ج ِ اَکم و اَکم ج ِ اَکمه . منظرها. زمینهای بلند. تل ها. تپه ها. پشته ها. توده ها. سنگلاخها.
اکملغتنامه دهخدااکم . [ اُ ک ُ ] (ع اِ) ج ِ اَکَمَة. (ناظم الاطباء). ج ِ اِکام و آن ج ِ اَکَم است و اکم ج ِ اکمة. (از اقرب الموارد) (از متن اللغة). رجوع به اکمة شود.
اکمةلغتنامه دهخدااکمة. [ اَ ک َ م َ ] (ع اِ) پشته یا پشته ٔ بلند از یک سنگ یا جای بسیار بلند که خاکش غلیظ بود و به حجریت نرسیده باشد. ج ، اَکَم ، اَکَمات ، اُکُم ، آکُم ، آکام . (منتهی الارب ) (از آنندراج ) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). توده . (دهار).
اکملغتنامه دهخدااکم . [ اَ ک َ ] (علامت اختصاری ) در کتاب من (لغتنامه ٔ دهخدا) علامت اسدی کتابخانه ٔ مسجد سپهسالاراست . (یادداشت مؤلف ) .
اکاملغتنامه دهخدااکام . [ اِ ] (ع اِ) خوی گیر. (ناظم الاطباء). || ج ِ اَکمَة. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). ج ِ اَکَم . سنگلاخها. (یادداشت مؤلف ). و رجوع به اکمة شود.
مآکملغتنامه دهخدامآکم . [ م َ ک ِ ] (ع اِ) ج ِ مَأکَم و مأکمة. (منتهی الارب ). ج ِ مَأکَمة. (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). رجوع به مأکمة شود. || در شاهد زیر از ترجمه ٔ تاریخ یمینی به معنی پشته ها و تل ها به کار رفته است : همگنان را در اکناف مخارم و اعطاف مآکم آواره