اعرابیلغتنامه دهخدااعرابی . [ اَ ] (اِخ ) ازروات است . احمدبن سلیمان معیدی مکنی به ابوالحسین از او روایت دارد. رجوع به معجم الادباء ج 1 ص 141 شود.
اعرابیلغتنامه دهخدااعرابی . [ اَ ] (اِخ ) شیخ ابوسعید احمدبن محمد بصری معروف به اعرابی . وفاتش در محرم سال 341 هَ . ق . بزمان مطیع خلیفه . و از سخنان اوست : زیان کارترین چیزی نمودن علم است به مردمان . (از تاریخ گزیده ص 781).<br
اعرابیلغتنامه دهخدااعرابی . [ اَ بی ی ] (ع ص نسبی ، اِ) بادیه نشین . (ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی ). منسوب به اعراب . (ناظم الاطباء). عرب بیابانی . تازی بادیه نشین . (ازفرهنگ فارسی معین ). بمعنی یکی از اعراب و این منسوب است به اعراب که بمعنی عربان صحرانشین است . (غیاث اللغات ). یکی از اعراب
حجر اعرابیلغتنامه دهخداحجر اعرابی . [ ح َج َ رِ اَ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) شکرسنگ . حجرالعاج . سنگ رخم . ابن البیطار در مفردات گوید: قال دیسقوریدوس فی الخامسة یشبه العاج النقی و اذا سحق و ذﱡر علی المواضع التی ینزف منها الدم تضمداً به قطع النزف و اذا احرق کان منه جلاء للاسنان و قال جالینوس فی الت
ابن اعرابیلغتنامه دهخداابن اعرابی . [ اِ ن ُ اَ ] (اِخ ) ابوعبداﷲ محمدبن زیاد الاعرابی . اصلاً از مردم سند بوده . و چنانکه خود میگفت بشب وفات ابوحنیفه متولد شده . او ربیب مفضل بن محمد است . ابن اعرابی یکی از بزرگان ائمه ٔ لغت عرب است و علمای لغت بقول او استشهاد کنند. اودر اصمعی و ابوعبیده بنظر تحقی
عوف اعرابیلغتنامه دهخداعوف اعرابی . [ ع َ ف ِ اَ ] (اِخ ) (به صورت غیرمنسوب ) از محدثان بود. (از منتهی الارب ).
اعرابیانلغتنامه دهخدااعرابیان . [ اَ ] (اِمرکب ) تازیان . بادیه نشینان از عرب : این محدث [ حسن ] به ستارآباد رفت نزدیک منوچهر و وی او را بازگردانیدبا معتمدی ازآن خویش ، مردی جلد و سخن گوی بر شبه اعرابیان و با زی و جامه ٔ ایشان . (تاریخ بیهقی ص 129).
حجر اعرابیلغتنامه دهخداحجر اعرابی . [ ح َج َ رِ اَ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) شکرسنگ . حجرالعاج . سنگ رخم . ابن البیطار در مفردات گوید: قال دیسقوریدوس فی الخامسة یشبه العاج النقی و اذا سحق و ذﱡر علی المواضع التی ینزف منها الدم تضمداً به قطع النزف و اذا احرق کان منه جلاء للاسنان و قال جالینوس فی الت
ابن اعرابیلغتنامه دهخداابن اعرابی . [ اِ ن ُ اَ ] (اِخ ) ابوعبداﷲ محمدبن زیاد الاعرابی . اصلاً از مردم سند بوده . و چنانکه خود میگفت بشب وفات ابوحنیفه متولد شده . او ربیب مفضل بن محمد است . ابن اعرابی یکی از بزرگان ائمه ٔ لغت عرب است و علمای لغت بقول او استشهاد کنند. اودر اصمعی و ابوعبیده بنظر تحقی
حجرالعاجلغتنامه دهخداحجرالعاج . [ ح َ ج َ رُل ْ ] (ع اِ مرکب ) حجر اعرابی است . رجوع به حجر اعرابی شود.
ابوعبدالغتنامه دهخداابوعبدا. [ اَ ع َ دِل ْ لاه ] (اِخ ) محمدبن اعرابی . رجوع به ابن اعرابی ابوعبداﷲ... شود.
ابوعبدالغتنامه دهخداابوعبدا. [ اَ ع َ دِل ْ لاه ] (اِخ ) ابن اعرابی محمدبن زیاد. رجوع به ابن اعرابی ابوعبداﷲ محمد... شود.
اعرابیانلغتنامه دهخدااعرابیان . [ اَ ] (اِمرکب ) تازیان . بادیه نشینان از عرب : این محدث [ حسن ] به ستارآباد رفت نزدیک منوچهر و وی او را بازگردانیدبا معتمدی ازآن خویش ، مردی جلد و سخن گوی بر شبه اعرابیان و با زی و جامه ٔ ایشان . (تاریخ بیهقی ص 129).
حجر اعرابیلغتنامه دهخداحجر اعرابی . [ ح َج َ رِ اَ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) شکرسنگ . حجرالعاج . سنگ رخم . ابن البیطار در مفردات گوید: قال دیسقوریدوس فی الخامسة یشبه العاج النقی و اذا سحق و ذﱡر علی المواضع التی ینزف منها الدم تضمداً به قطع النزف و اذا احرق کان منه جلاء للاسنان و قال جالینوس فی الت
ابن اعرابیلغتنامه دهخداابن اعرابی . [ اِ ن ُ اَ ] (اِخ ) ابوعبداﷲ محمدبن زیاد الاعرابی . اصلاً از مردم سند بوده . و چنانکه خود میگفت بشب وفات ابوحنیفه متولد شده . او ربیب مفضل بن محمد است . ابن اعرابی یکی از بزرگان ائمه ٔ لغت عرب است و علمای لغت بقول او استشهاد کنند. اودر اصمعی و ابوعبیده بنظر تحقی
ابن الاعرابیلغتنامه دهخداابن الاعرابی . [ اِ نُل ْ اَ ] (اِخ ) ابوالحسن علی بن الاعرابی الکوفی الشیبانی . منجم . او راست : کتاب المسائل و الاختیارات .
