باورچیلغتنامه دهخداباورچی . [ وَ ] (اِ) آشپز. در لغت خوارزم بمعنی چاشنی گیر است . (از فرهنگ شعوری ج 1 ورق 198). طباخ . قدار. (منتهی الارب ). دیگ پز. پزنده . خوالیگر. خورده پز. مطبخی . خوراک پز. در هندوستان طباخ و آشپز را گویند.
باوریلغتنامه دهخداباوری . [ وَ ] (اِخ ) حسین بن یوحن بن ابونةبن نعمان باوری . مدتها در اصفهان بود و از گروهی مردم دانشمند کسب دانش کرد و در اصفهان در ماه ربیعالاول سال 587 هَ . ق . درگذشت . (از معجم البلدان ).
باوریلغتنامه دهخداباوری . [ وَ ] (حامص ) این کلمه در معنی حاصل مصدری بکار رود اما نه جداگانه بلکه بصورت ترکیب آید چون :- بدباوری ، دیرباوری ، زودباوری ، خوش باوری ؛ در معانی بدباور بودن . دیرباور بودن . زودباور بودن . خوش باور بودن و غیره .
خوش باوریلغتنامه دهخداخوش باوری . [ خوَش ْ / خُش ْ وَ ] (حامص مرکب ) زودباوری . سهل القبولی . || کنایه از سادگی است .
باورچی خانهلغتنامه دهخداباورچی خانه . [ وَ ن َ / ن ِ ] (اِمرکب ) مطبخ . (آنندراج ). آشپزخانه . (ناظم الاطباء).
باورچیگریلغتنامه دهخداباورچیگری . [ وَ گ َ ] (حامص مرکب ) آشپزی . خوالیگری . طباخی . دیگ پزی . طباخت . (منتهی الارب ).
باورچی خانهلغتنامه دهخداباورچی خانه . [ وَ ن َ / ن ِ ] (اِمرکب ) مطبخ . (آنندراج ). آشپزخانه . (ناظم الاطباء).
مطبخلغتنامه دهخدامطبخ . [ م ُب ِ ] (ع ص ) پخت کننده ٔ طعام و آن را در محاوره باورچی گویند. (غیاث ) (آنندراج ). و رجوع به باورچی شود.
آشپزخانهلغتنامه دهخداآشپزخانه . [ پ َ ن َ / ن ِ] (اِ مرکب ) مطبخ . تنورخانه . آش خانه . باورچی خانه .
آشخانهلغتنامه دهخداآشخانه . [ ن َ / ن ِ ] (اِ مرکب ) مطبخ . آشپزخانه . تنورخانه . باورچی خانه . || رستوران .
باورچی خانهلغتنامه دهخداباورچی خانه . [ وَ ن َ / ن ِ ] (اِمرکب ) مطبخ . (آنندراج ). آشپزخانه . (ناظم الاطباء).
باورچیگریلغتنامه دهخداباورچیگری . [ وَ گ َ ] (حامص مرکب ) آشپزی . خوالیگری . طباخی . دیگ پزی . طباخت . (منتهی الارب ).