بخیهفرهنگ فارسی عمید۱. کوک؛ آجیده.۲. کوکهایی که روی پارچه با دست یا چرخ خیاطی زده میشود.⟨ بخیه زدن: (مصدر متعدی)۱. بخیه کردن.۲. کوک زدن پارچه.۳. دوختن درز جامه یا چیز دیگر.۴. (پزشکی) دوختن پوست بدن یا عضوی که برای عمل جراحی شکافته شده.
بخیهلغتنامه دهخدابخیه . [ ب َخ ْ ی َ / ی ِ ] (اِ) آجیده و شکاف جامه ای که دوخته باشد. دوخت تنگ و مضبوط. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ). دوخت با آجیده های دراز وطولانی . شلال . (ناظم الاطباء). کوکی که روی پارچه با دست یا چرخ خیاطی بزنند. (فرهنگ فارسی معین
بخیهلغتنامه دهخدابخیه . [ ب ُخ ْ ی َ / ی ِ ] (اِ) خط شاغول . || آلت آهنی و گاوه جهت شکافتن چوب . || نشکنج . (ناظم الاطباء). و رجوع به همین کلمه شود.
بیخهلغتنامه دهخدابیخه . [ خ َ/ خ ِ ] (اِ مرکب ) بیخ . اصل . (آنندراج ) : چنان بیخه و ریشه های متین که رگ رانده در مغز گاو زمین .ظهوری (از آنندراج ).
بخعلغتنامه دهخدابخع. [ ] (ع مص ) ناامید کردن کسی را. شرمگین کردن او را. || بتندی سرزنش کردن . (از دزی ج 1 ص 55).
بخعلغتنامه دهخدابخع. [ ب َ ] (ع مص ) کشتن خود را از خشم و اندوه . (از منتهی الارب ) (از آنندراج ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). هلاک کردن بغم . هلاک کردن خود را. (ترجمان القرآن جرجانی ترتیب عادل بن علی ). هلاک کردن . (تاج المصادر بیهقی ): بخع نفسه بخعاً. (ناظم الاطباء). || کندن چاه را
اهل بخیهلغتنامه دهخدااهل بخیه .[ اَ ل ِ ب َ ی َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کسی که حرفه ٔ دوزندگی دارد. بخیه کار. || کنایه از سازشکار. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). || رندخراباتی . هم مشرب . رازدار. (آنندراج ): پادشاهی امر کرد که خیمه ای بسرعت مهیا سازند عمله ٔ فراش خانه خیمه دوزان بسیاری فراهم آوردن
بخیه کردنلغتنامه دهخدابخیه کردن . [ ب َخ ْ ی َ / ی ِ ک َ دَ ] (مص مرکب ) بخیه زدن . (یادداشت مؤلف ) (فرهنگ فارسی معین ). || کنایه از فاش کردن راز. (آنندراج ) : دمی که بخیه کند راز من بلند شودصدای خنده ٔ چاک از لب گریبانها.<p cl
بخیه زدنلغتنامه دهخدابخیه زدن . [ ب َخ ْ ی َ / ی ِ زَ دَ ] (مص مرکب ) آجیده کردن .(ناظم الاطباء). کوک زدن پارچه . دوختن بخیه . (یادداشت مؤلف ). دوختن شکاف جامه . (فرهنگ فارسی معین ): بشک ؛ بخیه ٔ فراخ زدن . (تاج المصادر بیهقی ) : خاطر
بخیه افگنلغتنامه دهخدابخیه افگن . [ ب َخ ْ ی َ / ی ِ اَ گ َ ] (نف مرکب ) بخیه زننده . (ناظم الاطباء).
بخیه دارلغتنامه دهخدابخیه دار. [ ب َخ ْ ی َ / ی ِ ] (نف مرکب ) آنچه بخیه دارد. (آنندراج ). پارچه ای که بخیه کرده باشند. (ناظم الاطباء).
شلالفرهنگ فارسی عمیدبخیۀ درشت؛ بخیهای که بر روی پارچه میزنند.⟨ شلال کردن: (مصدر لازم) [قدیمی]۱. دوختن پارچه با دست.۲. بخیۀ درشت زدن.
بخیه کردنلغتنامه دهخدابخیه کردن . [ ب َخ ْ ی َ / ی ِ ک َ دَ ] (مص مرکب ) بخیه زدن . (یادداشت مؤلف ) (فرهنگ فارسی معین ). || کنایه از فاش کردن راز. (آنندراج ) : دمی که بخیه کند راز من بلند شودصدای خنده ٔ چاک از لب گریبانها.<p cl
بخیه زدنلغتنامه دهخدابخیه زدن . [ ب َخ ْ ی َ / ی ِ زَ دَ ] (مص مرکب ) آجیده کردن .(ناظم الاطباء). کوک زدن پارچه . دوختن بخیه . (یادداشت مؤلف ). دوختن شکاف جامه . (فرهنگ فارسی معین ): بشک ؛ بخیه ٔ فراخ زدن . (تاج المصادر بیهقی ) : خاطر
بخیه افگنلغتنامه دهخدابخیه افگن . [ ب َخ ْ ی َ / ی ِ اَ گ َ ] (نف مرکب ) بخیه زننده . (ناظم الاطباء).
بخیه دارلغتنامه دهخدابخیه دار. [ ب َخ ْ ی َ / ی ِ ] (نف مرکب ) آنچه بخیه دارد. (آنندراج ). پارچه ای که بخیه کرده باشند. (ناظم الاطباء).
بخیه دوزلغتنامه دهخدابخیه دوز. [ ب َخ ْی َ / ی ِ ] (نف مرکب ) آنکه بخیه می دوزد : چه گوید کس از شوخی بخیه دوزکزو بخیه ٔ چشم من گشت روز.میرزا طاهر وحید(از آنندراج ).
کوربخیهلغتنامه دهخداکوربخیه . [ ب َ ی َ / ی ِ ] (اِ مرکب ) قسمی دوختن . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
هزاربخیهلغتنامه دهخداهزاربخیه . [ هََ / هَِ ب َخ ْ ی َ / ی ِ ] (اِ مرکب ) گویا نوعی طراز و زینت جامه بوده است : ... و بعضی منسوج به مقتضای وقت و روز مانند علم جامه و هزاربخیه و مدفون و شب اندرروز. (دیوان ا
اهل بخیهلغتنامه دهخدااهل بخیه .[ اَ ل ِ ب َ ی َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کسی که حرفه ٔ دوزندگی دارد. بخیه کار. || کنایه از سازشکار. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). || رندخراباتی . هم مشرب . رازدار. (آنندراج ): پادشاهی امر کرد که خیمه ای بسرعت مهیا سازند عمله ٔ فراش خانه خیمه دوزان بسیاری فراهم آوردن