بلخاءلغتنامه دهخدابلخاء. [ ب َ ] (ع ص ) مؤنث أبلخ . زن گول . (منتهی الارب ). زن احمق . (از ذیل اقرب الموارد از لسان ). || زن متکبر. (از اقرب الموارد).
بلخیلغتنامه دهخدابلخی . [ ب َ ] (ص نسبی ) منسوب به بلخ . هر چیز که مربوط به بلخ باشد یادر بلخ ساخته شود. (فرهنگ فارسی معین ) : سخنت بلخی و معنیش گیر خوارزمی ز بلخی آخر تفسیر این سخن دانی . خاقانی .به سیرکوبه ٔ رازی به دست حیدر رند<
بلخیلغتنامه دهخدابلخی . [ ب َ ] (اِخ ) عبداﷲبن محمد بلخی ، مکنی به ابوعلی ، از محدثان بلخ در قرن سوم هجری . رجوع به عبداﷲ (ابن احمد...) و الاعلام زرکلی ج 4 ص 261 و تذکرة الحفاظ ج 2 ص <span cl
بلخچلغتنامه دهخدابلخچ . [ ب َ خ َ / ب َ ل َ ] (اِ) زاج سیاه را گویند که قلیا باشد. (برهان ). زاگ سیاه . (الفاظ الادویة). زاگ سیاه که بدان خضاب کنندبه تازی زاج گویند. (شرفنامه ٔ منیری ). لخچ . شخار.
ابلخلغتنامه دهخداابلخ . [ اَ ل َ ] (ع ص ) بزرگ منش . (تاج المصادر بیهقی ). متکبر. گردن کش . مؤنث : بَلْخاء.