لغتنامه دهخدا
تندس . [ ت َ ن َدْ دُ ] (ع مص ) بر زمین افتادن و دست بر دهان نهادن ، یقال : ندس به الارض فتندس ؛ ای وقع فوضع یده علی فمه . (منتهی الارب )(ناظم الاطباء) (از آنندراج ) (از اقرب الموارد). || پرسیدن خبر از جایی که ترا ندانند. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب ا
