لغتنامه دهخدا
تنویش . [ ت َن ْ ] (ع مص ) نوید دادن . (دهار) (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از ذیل اقرب الموارد). نوید فرادادن . (تاج المصادر بیهقی ) (از زوزنی ). و فی الحدیث : فیقول اﷲ یا محمد نوش العلماء الیوم فی ضیافتی . (اللسان از ذیل اقرب الموارد).
