جفاجولغتنامه دهخداجفاجو. [ ج َ ] (نف مرکب ) جفاجوی . جفاجوینده . کسی که در ایذای مردم کوشش میکند. (ناظم الاطباء). جفاکار. جفاکاره . جفاپیشه . جفاکیش . جفاآهنگ . جفاگستر. (آنندراج ) : فرزند بسی دارد این دهر جفاجوی هر یک بد و بی حاصل چون مادر زانیش . <p class=
زفزفلغتنامه دهخدازفزف . [ زَ زَ ] (ع ص ، اِ) باد تند پیوسته . زفزاف و زفزافة مثله . || سبک از هر چیزی . شترمرغ . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). رجوع به زفزاف و زفزافة شود.
زفیزفلغتنامه دهخدازفیزف . [ زَ زَ ] (اِ) درخت عناب . (ناظم الاطباء). عناب . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
جفلغتنامه دهخداجف . [ ج َف ف ] (ع مص ) فراهم آوردن و بردن مال خود را. (تاج العروس ). || خشک کردن : «حین یجف علیه الهواء»، «ثوبه یجف علیه »(دزی ). || خشک شدن : «ینبت کثیراً ببرکة الفیل اذا جف عنها الماء». (دزی ). || درازبودن جامه ٔ کسی برای او: «ثوبه یجف علیه ». (دزی ).- <span class="hl"
لباسلغتنامه دهخدالباس . [ ل ِ ] (ع اِ) هرچه درپوشند. پوشیدنی . پوشاک . پوشش . بالاپوش . جامه . کِسوَت . (منتهی الارب ). کَسوَة. بزّه . زی ّ. قِشر. قبول . مِلبَس . لبس . لبوس . مَلبِس . ملبوس . گندگال . جفاجف . شور. شورة. شوار. شیار. شارة. مشرة. طحریة. طحرة. جامه ٔ ستبر و درشت . (منتهی الارب )
