خورلغتنامه دهخداخور. (اِخ ) دهی است از دهستان مرکزی بخش خوسف شهرستان بیرجند، واقع در 50هزارگزی شمال باختری خوسف سر راه مالرو عمومی خوسف به طبس . این دهکده در جلگه قرار دارد با آب و هوای مناطق گرمسیری و 460 تن سکنه . آب آن از
خورلغتنامه دهخداخور. (اِخ ) دهی است جزء دهستان ارنگه ٔ بخش کرج شهرستان تهران ، واقع در 33هزارگزی شمال خاوری کرج و 13هزارگزی خاور راه چالوس به کرج . این دهکده در کوهستان قرار دارد با آب و هوای سرد و <span class="hl" dir="ltr"
خورلغتنامه دهخداخور. (اِخ ) دهی از دهستان حومه ٔ بخش مرکزی شهرستان لار، واقع در 3هزارگزی جنوب لار کنار راه شوسه ٔ لار به لنگه . این دهکده در دامنه ٔ کوه قرار دارد با آب و هوای گرمسیری و 1949 تن سکنه . آب آن از چاه و محصول آن
خورلغتنامه دهخداخور. (اِخ ) دهی است از دهستان تبادکان بخش حومه ٔ شهرستان مشهد، واقع در 49هزارگزی شمال خاوری مشهد. این ده کوهستانی و سردسیر و با 1553 تن سکنه است . آب آن از رودخانه و محصول آن غلات و بنشن و شغل اهالی زراعت و م
خورلغتنامه دهخداخور. (اِخ ) دهی است از دهستان فراشبندبخش مرکزی شهرستان فیروزآباد، واقع در 23هزارگزی باختر فیروزآباد و سه هزارگزی شمال راه مالرو عمومی . این دهکده در جلگه قرار دارد و آب و هوای آن گرمسیری است . آب آن از چشمه و محصول آن غلات و شغل اهالی زراعت و
خچورلغتنامه دهخداخچور. [ خ ُ ] (اِ) حدود. در کتب فارسی «خچورسغد» آمده ، یعنی حدود و نواحی ملک سغد و در مصطلحات و بهار عجم نوشته شده که نام جایی است دشوارگذار از ملک آذربایجان که تنگناها دارد و راهش صعب المرور است . (غیاث اللغات ) (آنندراج ). رجوع به «خجورسغد» و «خچورسغد» در این لغت نامه شود.<
خوگرلغتنامه دهخداخوگر. [ گ َ ] (ص مرکب ) عادت شده . معتاد. الفت گرفته . (ناظم الاطباء) (یادداشت مؤلف ) (انجمن آرای ناصری ) (آنندراج ) : ای شاهد شیرین شکرخا که تویی وی خوگر جور و کین ویغما که تویی . سوزنی .پرسیدند که در حق چنین حیو
خوگیرلغتنامه دهخداخوگیر. (نف مرکب ) الفت گیرنده . انس گیرنده . || عادت گیرنده . معتادشونده . (یادداشت مؤلف ).
خوگیرلغتنامه دهخداخوگیر. [ خُو ] (نف مرکب ، اِ مرکب ) عرق گیر و آن نمدی باشد که بر پشت اسب نهند و بر بالای آن زین گذارند و بعربی لبد گویند. نمد زین . (از آنندراج ) (از ناظم الاطباء). || اسب آهسته رو. || پالان . || پرکننده و آگنده کننده ٔ زین . (ناظم الاطباء).
خورش و خوراکلغتنامه دهخداخورش و خوراک . [ خوَ / خ ُ رِ ش ُ خوَ / خ ُ ] (ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) مأکول . (آنندراج ). طعام . غذا.
خوران خورانلغتنامه دهخداخوران خوران . [ خوَ خوَ / خ ُ خ ُ ] (ق مرکب ) در حال خوردن . در حال اکل یا شرب . در حال خوردن یا نوشیدن : نان بخوردند و باز دست بشراب بردند و خوران خوران می آمدند تا خیمه ٔ مسعود. (تاریخ بیهقی ). برنشسته خوران خوران بک
خورد و خوراکلغتنامه دهخداخورد و خوراک . [ خوَرْ / خُرْ دُ خوَ / خ ُ ] (ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) خوراک . عمل خوردن . (یادداشت مؤلف ). غذا. آنچه تغذیه را بکار است .
خورش خوریلغتنامه دهخداخورش خوری . [ خوَ / خ ُ رِ خوَ / خ ُ ] (حامص مرکب ) عمل خوردن خورش . || (اِ مرکب ) ظرفی که در آن خورش می ریزند. (یادداشت بخط مؤلف ).
خوردلغتنامه دهخداخورد. [ خوَرْدْ / خُرْد ] (مص مرخم ، اِمص ) خرج . مقابل دخل . نفقه . هزینه . (یادداشت مؤلف ) : برِ او شد آنکس که درویش بودوگر خوردش از کوشش خویش بود. فردوسی .مرا دخل و خورد ار برا
خور زدنلغتنامه دهخداخور زدن . [ خوَرْ / خُرْ زَ دَ ] (مص مرکب )خورشید سر زدن . طلوع آفتاب . (یادداشت بخط مؤلف ).
خور عبدالغتنامه دهخداخور عبدا. [ رِ ع َ دُل ْ لاه ] (اِخ ) نام ناحیتی است در شمال غربی خلیج فارس . (یادداشت مؤلف ).
خورنیلغتنامه دهخداخورنی . [ خوَ / خ ُ رِ ] (اِخ ) موسی ... یا موسی خورنچی . نام مورخ معروف ارمنی است . رجوع به موسی ... شود.
خورده پزلغتنامه دهخداخورده پز. [ خوَرْ / خُرْ دَ / دِ پ َ ] (نف مرکب ) مطبخی . طباخ . آشپز. (برهان قاطع) (ناظم الاطباء). خوردی پز. خوراک پز.
دانه خورلغتنامه دهخدادانه خور. [ ن َ / ن ِ خوَرْ / خُرْ ] (نف مرکب ) دانه خوار. رجوع به دانه خوار شود.
دخورلغتنامه دهخدادخور. [ دُ ] (ع مص ) خرد گردیدن . (از اقرب الموارد) (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || خوار و ذلیل شدن . (از اقرب الموارد)(تاج المصادر بیهقی ) (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
درخورلغتنامه دهخدادرخور. [ دَ خوَرْ / خُرْ ] (نف مرکب ) درخورنده . لایق . سزاوار. (برهان ) (غیاث ) (آنندراج ). زیبا. اهل . صالح . بابت . از در. فرزام . شایان . حقیق . جدیر. حری . خلیق . قمین . حجی . حجی ٔ. (یادداشت مرحوم دهخدا) : بد
دردخورلغتنامه دهخدادردخور. [ دُ خوَرْ / خُرْ ] (نف مرکب ) درد خورنده . خورنده ٔ درد. دردآشام . دردی نوش . دردخوار. دردی خوار : بود چون نگین این دل دردخورکه پیمانه اش باشد از خویش پر.وحید (در تعریف حکاک ) (از