خورده پزلغتنامه دهخداخورده پز. [ خوَرْ / خُرْ دَ / دِ پ َ ] (نف مرکب ) مطبخی . طباخ . آشپز. (برهان قاطع) (ناظم الاطباء). خوردی پز. خوراک پز.
خوردگهلغتنامه دهخداخوردگه . [ خوَرْدْ / خُرْدْ گ َه ْ ] (اِ مرکب ) جای خوردن . خوردگاه . خوردن گاه : از خوردگهی بخوابگاهی وز خوابگهی بنزد شاهی .نظامی .
خوردهلغتنامه دهخداخورده . [ خوَرْ / خُرْ دَ / دِ] (ن مف ) هر چیز مأکول و از گلو فروبرده شده و متأکل شده . (ناظم الاطباء). طعام . غذا. خوراک : خو مبر از خورد بیکبارگی خورده نگه دار بکم خوردگی .
خوردی پزلغتنامه دهخداخوردی پز. [ خوَرْ / خُرْ پ َ ] (نف مرکب ) آشپز. طباخ . (ناظم الاطباء). || دیزی پز. خوردی فروش . (یادداشت مؤلف ). خورده پز. خوراک پز.
آشپزلغتنامه دهخداآشپز. [ پ َ ] (نف مرکب ) آنکه شغلش پختن طعام است . خوالیگر. خوالگر. دیگ پز. مطبخی . طباخ . باورچی . پزنده . خوراک پز. خورده پز.- امثال :آشپز که دو تا شد آش یا شور می شود یا بی مزه .
خورشگرلغتنامه دهخداخورشگر. [ خوَ / خ ُ رِ گ َ ] (ص مرکب ) آشپز. طباخ . (ناظم الاطباء). خوالیگر. خوالگر. دیگ پز. باورچی . خورده پز. مطبخی . خوالگیر. پزنده . خوراک پز. (یادداشت مؤلف ) : خورشگر بدیشان بزی چند و میش بدادی و صحرا نها
باورچیلغتنامه دهخداباورچی . [ وَ ] (اِ) آشپز. در لغت خوارزم بمعنی چاشنی گیر است . (از فرهنگ شعوری ج 1 ورق 198). طباخ . قدار. (منتهی الارب ). دیگ پز. پزنده . خوالیگر. خورده پز. مطبخی . خوراک پز. در هندوستان طباخ و آشپز را گویند.
خوردهلغتنامه دهخداخورده . [ خوَرْ / خُرْ دَ / دِ] (ن مف ) هر چیز مأکول و از گلو فروبرده شده و متأکل شده . (ناظم الاطباء). طعام . غذا. خوراک : خو مبر از خورد بیکبارگی خورده نگه دار بکم خوردگی .
دردخوردهلغتنامه دهخدادردخورده . [ دَ خوَرْ / خُرْ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) دردخورد. گرفتار درد. (ناظم الاطباء) : جنس زن یابی و نیابی کس جنس یاران دردخورده ٔ خویش .خاقانی .<b
دست خوردهلغتنامه دهخدادست خورده . [ دَ خوَرْ/ خُوْ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) کالای مستعمل . تباه شده .(آنندراج ). فرسوده . لمس شده . دست فرسوده : ترا ز سیلی استاد رخ فسرده شودمتاع از نظر افتد چو دست خو
دست نخوردهلغتنامه دهخدادست نخورده . [ دَ ن َ خوَرْ / خُرْ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) سالم . چنانکه نهاده باشند. || بکر. دوشیزه . به مهر.
دم خوردهلغتنامه دهخدادم خورده . [ دَ خوَرْ / خُرْ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) فریفته و فریب خورده . (یادداشت مؤلف ). || که به دهان کسی خورده باشد. که کسی آن را به دهان گرفته باشد : هر جا رنجوری بودی آب دم خورد
دودخوردهلغتنامه دهخدادودخورده . [ خوَرْ / خُرْ دِ ] (ن مف مرکب ) دودخورد. آنکه یا آنچه دود بدان خورده است . دودزده .- دود چراغ خورده ؛ آنکه در تحصیل علم و کمال شبهای درازی را به مطالعه ٔ کتب گذرانده است . (یادداشت مؤلف ).