لغتنامه دهخدا
مطایا. [ م َ ] (ع اِ) ج ِ مطیة. (منتهی الارب ) (دهار) (ناظم الاطباء). چهارپایها که بر پشت آنها سوار شوند مثل اسب و استر و غیر آن و این جمع مطیه است . (از غیاث ) (از آنندراج ) : و ابنای حضرت ... را به هدایا و عطایا و رغائب و مطایا و رکایب مستظهر گردانید
