ریش کاو

riškāv

معنی

۱. احمق؛ ابله؛ نافهم؛ کودن.
۲. طمع‌کار: ◻︎ هرکسی شد برخیالی ریش‌کاو / گشته بر سودای گنجی کنجکاو (مولوی: ۶۸۶).

جست‌وجوی دقیق

ریش کاو

فرهنگ فارسی عمید

۱. احمق؛ ابله؛ نافهم؛ کودن.۲. طمع‌کار: ◻︎ هرکسی شد برخیالی ریش‌کاو / گشته بر سودای گنجی کنجکاو (مولوی: ۶۸۶).

جست‌وجوی هم‌آوا

پیش‌رس

scratch race, scratch 1

واژه‌های مصوب فرهنگستان

یکی از مسابقات راهه که برای مردان در پانزده کیلومتر و برای زنان در ده کیلومتر برگذار می‌شود و در آن برنده رکاب‌زنی است که زودتر از خط پایان عبور کند

جوش 1

rash

واژه‌های مصوب فرهنگستان

بثورات موقتی بر روی پوست که معمولاً با سرخی یا خارش همراه باشد متـ . دانه 3

بالارَس

reach stacker

واژه‌های مصوب فرهنگستان

خودروِ بارکش با تجهیزاتی برای بلند کردن و روی هم ‌چیدن و جابه‌جایی هم‌زمان چند بارگُنج

پرتابه‌های دهانۀ برخوردی

crater rays

واژه‌های مصوب فرهنگستان

پرتابه‌هایی که پراکنش آنها تا شعاع ده برابر قطر یک دهانۀ برخوردی تازه گستردگی دارد

پرتوهای پیرامحوری

paraxial rays

واژه‌های مصوب فرهنگستان

پرتوهای نوری که مسیرهای آنها بسیار نزدیک به محور اپتیکی و تقریباً موازی با آن است

جست‌وجوی هم‌آغاز

ریش

لغت‌نامه دهخدا

ریش . (اِخ ) در عهد قدیم بوشهر را می گفتند. (از ایران باستان ج 1 ص 130). رجوع به بوشهر شود.

ریش

ریش . (اِ) لحیه . (دهار) (ترجمان القرآن ). محاسن . موهای چانه و گونه ها. (ناظم الاطباء). محاسن . دف و سفره از تشبیهات اوست . (آنندراج ). مجموع مویی که بر زنخ و اطراف رخسار برآید. صاحب براهین العجم گوید: باید دانست که ریشی که به معنی موی زنخ است فارسی نیست و با یای مجهول قافیه

ریش

لغت‌نامه دهخدا

ریش . (ع اِ) پر مرغ . ج ، اَریاش ، ریاش . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (دهار). پر مرغ و زینت آن . در مرغ به منزله ٔ موی در دیگر جانوران است . یکی آن ریشة. ج ، ریاش ، اریاش . (از اقرب الموارد). پر مرغ . (ترجمان القرآن جرجانی چ دبیرسیاقی ص <span class="hl" dir="ltr"

ریش

لغت‌نامه دهخدا

ریش . [ رَ ] (ع مص ) پر نهادن تیر را. (منتهی الارب ) (از المصادر زوزنی ) (از تاج المصادر بیهقی ). || گرد آوردن مال و متاع و اسباب خانه را. (از منتهی الارب ) (از آنندراج ) (از اقرب الموارد). || طعام و آب خورانیدن دوست خود را. کسوت دادن و نیکو کردن حال او را و نفع دادن : راش ال

ریش

لغت‌نامه دهخدا

ریش . [ رَ / رَی ْ ی ِ ] (ع ص ) کلأ ریش ؛ گیاه بسیاربرگ . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). رجوع به رَیّش شود.

جست‌وجوی هم‌قافیه

درازریش

لغت‌نامه دهخدا

درازریش . [ دِ ] (ص مرکب ) آنکه لحیه ٔ طویل دارد. ریش بلند. طویل اللحیه . بزرگ ریش . ریش تَپَّه . ریشو. بَلمه . لِحیانی . ألحی . (یادداشت مرحوم دهخدا) : مأمون مردی بود... دراز ریش . (مجمل التواریخ و القصص ). رجل اِسحَلانی ّ و سَیحَفانی ّ و سَیحَفی ّا

درپریش

لغت‌نامه دهخدا

درپریش . [ دَ پ َ] (اِ مرکب ) درویش . و گدایی که به در خانه ها به گدایی رود. (برهان ). گدا که به در خانه ها رود و گدایی کند. (از آنندراج ) (انجمن آرا). درویش . گدا. مفلس . آواره . (ناظم الاطباء). || کوزه . (برهان ). قلقلک . || آوند درازگردن . (ناظم الاطباء). || کاسه . (برهان

درون ریش

لغت‌نامه دهخدا

درون ریش . [ دَ ] (ص مرکب ) دل ریش . جگرریش . (آنندراج ).

دریش

لغت‌نامه دهخدا

دریش . [ دَ ] (ق مرکب ) (در + ی + ش ) دَرِش . درآن . (یادداشت مرحوم دهخدا) : شاه اسکندر در آن چاه نگاه کرد کی زن خاقان دریش افتاده بود، چاهی بود که قعر آن ناپیدا بود. (اسکندرنامه ٔ نسخه سعید نفیسی ).

دریش

لغت‌نامه دهخدا

دریش . [ دِ ] (اِ) دِریس . بازیی است که آن را در ترکی طقورجین گویند. (از لسان العجم شعوری ج 1 ورق 439). و رجوع به دریس شود.

درپیوند

بیشتر بدانید

ریش کاو

riškāv

معنی

جست‌وجوی دقیق

فرهنگ فارسی عمید

جست‌وجوی هم‌آوا

واژه‌های مصوب فرهنگستان

واژه‌های مصوب فرهنگستان

واژه‌های مصوب فرهنگستان

واژه‌های مصوب فرهنگستان

واژه‌های مصوب فرهنگستان

جست‌وجوی هم‌آغاز

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی هم‌قافیه

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا