زیبانگارلغتنامه دهخدازیبانگار. [ ن ِ ](نف مرکب ) زیبانگارنده . که نیکو نگارد : ترا با من زشت رویم چه کارنه آخر منم زشت و زیبانگار.سعدی (بوستان ).
زبانآورفرهنگ مترادف و متضادبلیغ، تیززبان، خوشصحبت، خوشکلام، رسا، سخنگزار، سخنور، شاعر، فصیح، ناطق، نطاق
زبونگیرلغتنامه دهخدازبونگیر. [ زَ ] (نف مرکب ) ضعیف چزان . ضعیف کش . زیردست آزار. آنکه حق مظلومان و ضعیفان را پایمال کند : این یکی جادوی مکار زبونگیر است چند گردی سپس او به سبکباری . فرخی .و سپاهیان پارس چون شبانکاره و غیر ایشان مردما
زبان آورفرهنگ فارسی عمید۱. [مجاز] زبانور؛ خوشبیان؛ خوشصحبت؛ کسی که خوب سخن میگوید.۲. [قدیمی] آن که با گستاخی سخن میگوید.۳. [قدیمی] شاعر.
دندان فکندنلغتنامه دهخدادندان فکندن . [ دَ ف َ / ف ِ ک َ دَ ] (مص مرکب ) دندان ریختن : چو تیغ او شکند شیر شرزه را چنگال چو تیر او فکند پیل مست را دندان . امیرمعزی (از آنندراج ). || فروریختن دندان (از ترس